Below an email send to all LoLo (Loyens en Loeff) staff Tuesday by an employee announcing his departure. If you understand Dutch you will enjoy.
——————————————————————————————————————–
Lieve dames, mijne heren,
Dit zijn mijn laatste dagen bij […]. Per […] zal ik als […] bij […] aan de slag gaan. Een mooie uitdaging waar ik met veel plezier en nieuwe energie aan zal beginnen!
Ik nodig jullie allemaal van harte uit om vrijdag beneden in de bar een borrel te komen drinken. Voel je vooral niet verplicht te komen. Voor degenen die wel komen en ook na 20.30u nog zin hebben in een drankje: Amsterdam kent vele plaatsen waar een afscheid op memorabele wijze gevierd kan worden.
Na bijna acht jaar trouwe dienst is het einde dan nu echt in zicht. Dat brengt je ertoe terug te kijken op de afgelopen jaren. Het dwingt je ook tot zelfreflectie. Zouden we niet allemaal eens wat vaker in de spiegel moeten kijken? Om misverstanden te voorkomen: neem onderstaand vooral met een korrel zout, het is niet kwaad bedoeld.
Het begon voor mij allemaal op […]. Groen als gras kwam ik binnen. Naïef ook. Al snel leer je de spelregels en het klappen van de zweep kennen:
– Omhoog likken, omlaag trappen: was ik denk ik niet zo goed in. Misschien had ik een te grote mond “omhoog” en was ik teveel begaan met het lot van “omlaag”.
– Vaktechniek, daar draait het uiteindelijk toch om: vaktechnisch stond ik mijn mannetje wel. Het is uiteindelijk ook allemaal niet zo heel ingewikkeld. Gewoon veel en vaak een niet te controleren verwijzing naar de Hoge Raad of wetsgeschiedenis uitbraken tijdens vaktechnische overleggen. Of gewoon lekker achteloos orakelen dat het je allemaal “niet helemaal meer helder op het netvlies staat”, maar dat “het toch echt niet zo kan zijn dat”. Niemand die je dan meer durft tegen te spreken.
– Duidelijk communiceren doen we niet aan: deze spelregel was niet zo aan mij besteed. Net zo min als de spelregel “waardering uitspreken kennen we hier niet”. En dat terwijl het uitspreken van waardering weinig kost en juist zoveel oplevert. Vanuit een kosten/batenperspectief zou dat toch moeten aanspreken.
– Tijdschrijven met de gouden vork: ging me slecht af. Ik kwam er te laat achter dat je je daadwerkelijke “time spent” maal drie moest doen om een beetje in de buurt van je (dan opeens veel realistischere) target te komen. Merlin (2.0), ik zal je missen.
– Exposure is belangrijk: ging me goed af, althans dat dacht ik. Ik besefte me te laat dat je je vooral niet moest profileren als “sociaal vaardig” en “altijd in voor gekkigheid”. Mijn tweevoudige deelname aan het cabaret met al dan niet twijfelachtige acts was dan wellicht ook geen meesterzet. Ik had misschien ook minder groeps- en studentenevents moeten organiseren en in mijn eerste jaren sowieso minder vaak op borrels moeten staan. Ik had me daarentegen vaker door kantoor moeten bewegen met uitgestreken gezicht en een interessant dossier of Vakstudienieuws in de hand.
– Dag en nacht (zichtbaar) bereikbaar zijn – hoezo privéleven: ik meende hierin uit te blinken totdat ik erachter kwam dat bereikbaar zijn op zichzelf niet zaligmakend is. Je moest vooral “zichtbaar” bereikbaar zijn. En daar faalde ik. Ik zat niet duimen draaiend tot middernacht (of vroeg in de ochtend) op kantoor naar mijn scherm te staren. Ik stuurde ook geen (al dan niet voorgeprogrammeerde) nachtelijke emails uit.
– Gebakken lucht verkopen: was een van mijn sterkere punten, hoewel ik het wel van anderen heb moeten afkijken. Maar een mens leert snel. Cliënten het bos in sturen met een onnavolgbaar twintig pagina’s tellend stukje proza. Hoe mistiger hoe beter. Onder het motto: kost een hoop en dan hebben we ook altijd nog de 6% kantooropslag. Die twintig pagina’s papier kosten immers ook wat.
Tot zover mijn zelfreflectie. Met heel veel plezier kijk ik terug op bijna […]. Ik heb veel geleerd, ik heb een geweldige tijd in zowel […] als […] beleefd en heb hier vriendschappen voor het leven gemaakt. Ik zal velen van jullie dan ook oprecht gaan missen.